«Θέλουν να σας κάνουν καλά. Αλλοίμονο, εκεί φτάνει ο παραλογισμός των λογικών. Καλά, δηλαδή να γυρίσετε πίσω, έξω στην τέφρινη πραγματικότητα, να ξαναδήτε πίσω με την κρίσι του ακέραιου μυαλού την πιο αβάσταχτη, την πιο αρμολογημένη αλλόφρονη λογική της ζωής που σκοτώνει την ανθρώπινη καρδιά. [...] Μα τι θα βάλετε στη θέση του οράματος εσείς οι λογικοί; [...] Καλοπροαίρετοι γιατροί μου, αν επιμένετε να με γιατρέψετε από κάτι, γιατρέψτε με από την λογική».

Ρώμος Φιλύρας από το δρομοκαΐτειο

Πάρτυ Παραγόντων ( Ροντέλ )

Στον χορό των παραγόντων
η συμμορία  συζητά
δοξάζοντας εαυτούς  μετά 
την εξόντωση γερόντων.

Σχέδιο πειθούς των όντων
πως κι ο γάιδαρος πετά
στον χορό των παραγόντων
η συμμορία συζητά.

Πλάνο υπέρ των επιζώντων
θα ζήσουν μεν αλλά  λιτά
θα τους βεβαιώνουνε  ρητά
την αγάπη των αρχόντων
στον χορό των παραγόντων
η συμμορία συζητά.


Κώστας Σφενδουράκης

Προσκύνημα

                          στον Γιάννη Γκίκα


Προσκυνητής - όπως οφείλω
στου άρχοντα το ιερό
πήγα με έναν καινούριο φίλο
προσήλυτο λίγο καιρό.
Του ‘λειπε η γνώση και η πείρα
την άγνοια είχε των βουλών
του άρχοντα, κι έτσι τον πήρα
μετά σπουδής και συμβουλών.
Ήταν ζεστός, ενθουσιώδης
ήθελε τόσο να τον δει
κι αν σ’ άλλους φάνταζε Ηρώδης
αυτός γινότανε σπονδή
για κείνον που ‘χε πια πιστέψει...
Για ‘κείνον ! Ναι !  Κι εγώ μαζί...
Σε κανενός μας,  ούτε σκέψη
χωρίς εκείνον πια δεν ζει.
Άκου το φίλε μου, του λέω,
θαύμα είναι θαύμα δυνατό
κι όταν το ακούω πάντα κλαίω
να αντισταθώ αδυνατώ . ..
Ακούγονται σ’ ένα σονέτο
φωνές πολλών,  ενός λαού !
Βγαίνει πνιχτό μα άκουσέ το
μέσα απ’ τα βάθη του ναού. :

« Φτωχοί τω πνεύματι μα δωσ’ μας
εσύ που είσαι ο σοφός
πάρε το τιποτένιο βιος μας
δωσ’ μας απ’ το δικό σου φως.

Άνθρακες ειν’ ο θησαυρός μας
ειν’ η σιωπή μας ο χρυσός.
Άφωνοι ! ( μόνο κάτι εντός μας
σαν να εκπέμπει κάπου s.o.s. ) .

Έχεις τη δόξα και τη φήμη
κι είμαστε εμείς μηδενικά
χωρίς συναίσθηση και μνήμη...

Θυσιάζοντας  για σένα ηγέτη
πνεύμα ψυχή και ιδανικά
σου ευχόμαστε πολλά τα έτη ! » .


Κώστας Σφενδουράκης

Χαϊκού




Στο λουλούδι σου
το Εγώ μου μέλισσα
ρουφά τη γύρη.


Κώστας Σφενδουράκης

Ντουζ

Μας αρέσει να κάνουμε ντουζ στη συνέχεια
(θέλω το νερό πιο ζεστό από κείνη)
και το πρόσωπό της είναι πάντα απαλό και ήρεμο
και θα με σαπουνήσει πρώτη
θα απλώσει τον αφρό στ’ αρχίδια μου
θα τα σηκώσει
θα τα ζουλίξει
μετά θα σαπουνίσει τον πούτσο:
‘Ε, αυτό εδώ είναι ακόμα σκληρό’
ύστερα θα πιάσει όλες τις τρίχες κάτω εκεί,
την κοιλιά, την πλάτη, το λαιμό, τα πόδια,
χαμογελώ με ευχαρίστηση
κι ύστερα τη σαπουνίζω εγώ…
πρώτα το μουνί
στέκομαι πίσω της, ο πούτσος μου στα μάγουλα του πισινού της
σαπουνίζω απαλά τις τρίχες του μουνιού,
την σαπουνίζω εκεί με απαλές κινήσεις,
παραμένω ίσως περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται,
κι ύστερα ασχολούμαι με το πίσω των ποδιών, τον κώλο, την πλάτη,
το λαιμό, την γυρίζω απ΄την άλλη, τη φιλώ,
σαπουνίζω τα στήθη, την πιάνω εκεί και πιο κάτω στην κοιλιά,
το λαιμό, το μπροστινό των ποδιών,
τους αγκώνες, τις πατούσες,
κι ύστερα το μουνί, άλλη μια φορά, για γούρι.
ακόμα ένα φιλί και βγαίνει πρώτη,
σκουπίζεται, μερικές φορές τραγουδά καθώς εγώ παραμένω,
γυρίζω το νερό στο πιο ζεστό,
νιώθοντας τις καλές στιγμές του θαύματος της αγάπης
ύστερα βγαίνω
είναι συνήθως απόγευμα και ήσυχα,
και καθώς ντυνόμαστε συζητάμε τι άλλο
θα μπορούσαμε να κάνουμε,
αλλά το να είμαστε μαζί λύνει τα περισσότερα θέματα,
στην ουσία τα λύνει όλα
μια και όσο αυτά τα θέματα παραμένουν λυμένα
στην ιστορία της γυναίκας και του άνδρα,
είναι διαφορετικά για τον καθένα,
για άλλους χειρότερα, για άλλους καλύτερα,
για μένα, είναι αρκετά θαυμάσιο να θυμάμαι
τις παρελάσεις των στρατών
και τα άλογα να περπατούν στον δρόμο
τις αναμνήσεις του πόνου και της ήττας και της δυστυχίας:
Λίντα, εσύ μου το πρόσφερες,
όταν το πάρεις πίσω
κάντο αργά κι αβίαστα
κάντο σαν να πεθαίνω ενώ κοιμάμαι
παρά ενώ είμαι ξύπνιος

αμήν.


Τσαρλς Μπουκόβσκυ

Πρόσφυγας (Ρουμπαγιάτ)

Σε μια φυγή χωρίς καμία τύχη
βλέπει να ορθώνονται μπρος του τείχη
και να γκρεμίζονται να τον πλακώνουν.
Νεκρός... τον ζουν τώρα μονάχα στίχοι.


Κώστας Σφενδουράκης